De laatste loodjes

De laatste loodjes

Sorry dat het weer eventjes geleden is geweest maar de site voor mijn blog lag plat. Met als resultaat dat ik 2 weken kan bespreken. De eerste week na het community health center stond ik terug op spoed. Dit blijft toch mijn favoriete dienst, sorry micu. Veel technieken om uit te voeren en interessante casussen en af en toe is een westerse toerist om is mee te praten. Zo heb ik geholpen om een breuk te zetten, een trachea tube te steken en nog wat cpr's gedaan, 2 keer succesvol. Ook waren het weer dezelfde collega's waar ik mijn vorige stageperiode bij had gestaan dus het ijs was op voorhand al gebroken. Met als resultaat dat er zelfs een wedstrijdje om ter meeste infusen steken af kon. Gene stress, de patiënt heeft er niet onder geleden, want de infusen zaten er bijna allemaal van de eerste keer in. Ik heb hier nogal kunnen oefenen ze. De wedstrijd heb ik wel verloren. Tegen jaren ervaring kan ik momenteel nog niet op. Verder hebben we die week ook nog verbroederd met de trainnee's ( blijkbaar zijn er hier zoveel studenten verpleegkunde dat om kans te maken om aangenomen te worden in het hospitaal, afgestudeerde verpleegkundigen 3 maanden vrijwilligerswerk moeten doen in dit hospitaal, zottekes). Het resultaat van deze verbroedering was, jawel, weeral karaoke en dansen. Maar versta mij niet verkeerd het was plezant, maar dan ook echt echt plezant. Ik heb vriendjes gemaakt. Op de dag van de arbeid zijn we naar miagao geweest om er de oudste kerk in heel de filipijnen te gaan bezichtigen. Het was een echt toeristisch uitstapke. We hebben gezien hoe ze hier weven, potten bakken en zout winnen van de zee. Ook hebben we 6000 vleermuizen zien voorbijvliegen voor hun nachtelijke trek naar de fruitbomen in de bergen. En het waren er geen kleintjes.

De volgende week stond ik op de psychiatrie, dit was wat minder. Hier zitten de mensen in een gesloten afdeling, maar dan ook echt afgesloten, tralies enal. De enige therapie bestaat uit medicatie en de ochtendgymnastiek. De mensen zijn wel vriendelijk en het is interessant omdat je veel pathologieën kunt herkenen, maar ik kan niet met de patiënten communiceren, of toch amperkes. Ze hebben mij uitgedaagd om vandaag weeral een nachtdienst te doen, maar dit heb ik toch eventjes vriendelijk afgewezen. Vrijdag hebben we het materiaal dat we hebben gekocht gedoneerd, zie smoelenboek. Verder bestond de week uit de verjaardag van annemie te vieren.

Dit gaat misschien de laatste blog zijn omdat ik volgende week naar de village experience ga. Hier gaan we een week met een inheemse stam samenwonen en overdag in het lokaal ziekenhuis stage doen. Ook moeten we voorlichting geven enzo. Maar hebben geen internet dus geen blog. Daarna gaan we nog een weekje rondtrekken en de 27ste ben ik terug in België.

Ps; ik ben wel blij dat een collega de serie van vlees en bloed heeft meegenomen zodat ik toch nog een beetje voeling heb met het platte vlaamse land.